ซิลเวอร์แคดเมียมออกไซด์ (AgCdO) ได้รับความนิยมอย่างมากเนื่องจากการกัดเซาะและความต้านทานการบัดกรีที่ยอดเยี่ยม รวมถึงค่าการนำไฟฟ้าและความร้อนที่สูงมาก AgCdO ผลิตโดยการผสมเงินและแคดเมียมออกไซด์โดยใช้เทคนิคผงโลหะวิทยา และเป็นวัสดุที่มีค่าการนำไฟฟ้า และความต้านทานการสัมผัสใกล้เคียงกับเงิน (โดยใช้แรงกดสัมผัสที่สูงขึ้นเล็กน้อย) แต่เนื่องจากความต้านทานการบัดกรีโดยธรรมชาติและคุณสมบัติการดับอาร์คของแคดเมียมออกไซด์ จึงมีความต้านทานการกัดกร่อนและการเชื่อมที่ดีเยี่ยม

วัสดุสัมผัส AgCdO ทั่วไปประกอบด้วยแคดเมียมออกไซด์ 10 ถึง 15% และความต้านทานการยึดเกาะหรือการบัดกรีจะดีขึ้นเมื่อมีปริมาณแคดเมียมออกไซด์เพิ่มขึ้นอย่างไรก็ตาม เนื่องจากความเหนียวลดลง ค่าการนำไฟฟ้าลดลง และลักษณะการทำงานเย็นลดลง

หน้าสัมผัสซิลเวอร์แคดเมียมออกไซด์มีโพสต์ออกซิเดชันหรือพรีออกซิเดชันสองชนิด โดยก่อนออกซิเดชันของวัสดุในการก่อตัวของจุดสัมผัสถูกออกซิไดซ์ภายใน และกว่าการเกิดออกซิเดชันของโพสต์ออกซิเดชันจะมีการกระจายตัวของแคดเมียมที่สม่ำเสมอมากกว่า ออกไซด์ส่วนหลังมีแนวโน้มที่จะทำให้แคดเมียมออกไซด์ใกล้กับพื้นผิวสัมผัสมากขึ้นหน้าสัมผัสหลังการออกซิไดซ์อาจทำให้เกิดปัญหาการแตกร้าวที่พื้นผิว หากรูปร่างของหน้าสัมผัสต้องมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญหลังการเกิดออกซิเดชัน เช่น ปลายสองด้าน ใบมีดเคลื่อนที่ได้ หมุดย้ำหน้าสัมผัสชนิด C

ซิลเวอร์ อินเดียม ทิน ออกไซด์ (AgInSnO) และ ซิลเวอร์ ทิน ออกไซด์ (AgSnO) ได้กลายเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับหน้าสัมผัส AgCdO และการใช้แคดเมียมในหน้าสัมผัสและแบตเตอรี่ถูกจำกัดในหลายพื้นที่ของโลกดังนั้นหน้าสัมผัสดีบุกออกไซด์ (12%) ซึ่งมีความแข็งกว่า AgCdO ประมาณ 15% จึงเป็นตัวเลือกที่ดีนอกจากนี้ หน้าสัมผัสซิลเวอร์-อินเดียม-ดีบุกออกไซด์ยังเหมาะสำหรับโหลดไฟกระชากสูง เช่น หลอดทังสเตน ซึ่งกระแสคงที่ต่ำแม้ว่าจะมีความทนทานต่อการบัดกรีมากกว่า แต่หน้าสัมผัส AgInSn และ AgSn ก็มีความต้านทานเชิงปริมาตรสูงกว่า (ค่าการนำไฟฟ้าต่ำกว่า) มากกว่าหน้าสัมผัส Ag และ AgCdOเนื่องจากความต้านทานการบัดกรี หน้าสัมผัสข้างต้นจึงได้รับความนิยมอย่างมากในอุตสาหกรรมยานยนต์ ซึ่งโหลดอุปนัย 12VDC มีแนวโน้มที่จะทำให้เกิดการถ่ายเทวัสดุในการใช้งานเหล่านี้